Er was die middag dat Rachel en ik besloten om de Toubkal te gaan
bewandelen. Met 4167 m de hoogste berg van noord Afrika en na de
Kilimanjaro met 5895m de tweede hoogste van het continent.
Na wat rekenwerk hadden we een leuke groepsreis klaar en vorige week was het zo ver.
Na wat rekenwerk hadden we een leuke groepsreis klaar en vorige week was het zo ver.
article by Marlène Pauly more articles by Marlène HEREEnglish down
Met zeven dappere wandelaars vertrokken we vanuit Imlil naar wat voor mij zonder twijfel de uitdaging van het jaar zou zijn. De top ! Veel had ik er niet over nagedacht en enthousiast was ik er ook niet echt over 😂😂.
Eerder had ik het al benauwd gekregen op 3000 m en voor mij lag de focus eerder op de weg dan het einddoel. Met temperaturen in Marrakech die al dagen rond de 45 graden lagen was het om 10 uur aangenaam in Imlil met zo'n 30 graden.
"er komt regen" zei Omar, onze gids. We keken een beetje verbaasd naar de strak blauwe hemel. Helaas, een uur later waren we doorweekt op de ezels aan het wachten die onze regenkledij mee droegen.
Gelukkig was de regen van niet al te lange duur en liepen we de rest van de dag onder een bewolkte hemel in een heerlijke temperatuur naar onze eindbestemming van de dag. Refuge Toubkal op ongeveer 3200 m.
Op 2 500 m hoogte hoorde ik Toubkal voor het eerst. We hadden gegeten en mijn metabolisme was volop bezig om de maaltijd te verwerken terwijl ik vond dat ik het vlotte temp van de groep moest bijhouden.
"Je gaat niet volgens jouw ritme" hoorde ik hem brommen. Hij had gelijk! Ik wilde toch zeker niet de laatste zijn. Ik wilde gewoon mee kunnen!
Ik voelde hoe hij me in de steek liet. Of, liet ik soms mezelf in de steek?
Plots zag ik een patroon!
Ik hoefde niemand wat te bewijzen! Mijn ritme en mijn pad. Stap voor stap die berg op. Elke meter in het moment. Niet denken aan dat einddoel.
Mijn energie kwam terug. Mijn gebrek aan zuurstof leek te verdwijnen en ik kon weer gewoon door mijn neus ademen in plaats van naar adem te snakken. Ik had mezelf terug gevonden.
Terwijl ik rustig vooruit ging, zag ik hoe Toubkal met iedereen de confrontatie aanging.
Toubkal was de baas. Nee, eigenlijk een leermeester. Iemand die je terug bij jezelf brengt als je ertoe bereid bent.
Zo zwaar als het was die eerste dag, zo eenvoudig was het die tweede dag om de top te bereiken. Ja, het was zwaar, maar ik wist nu hoe het moest. Ik had respect voor de berg, en meer nog, ik had respect voor mezelf en mijn tempo.
Voor mij geen grote euforie op de top maar een heerlijk gevoel van voldoening. Ik had het gewoon gedaan!
Zoals aan alles echter wat berg op gaat.... is er ergens ook een berg af.
En dat was er weer eentje met een grote les.
"Laat die controle los" ik zag het in de wolken geschreven maar ik kon het niet.
Het voelde als het enige juiste om te doen. Iedere stap perfect plaatsen, als de dood voor los grind. Het was de hel voor mij maar ik haalde de berghut met mijn laatste krachten.
Vast besloten de volgende dag de laatste afdaling te doen op een muilezel.
Die ochtend echter stond ik buiten in alle vroegte, net voor de zon over de bergen heen op het plateau scheen en ik keek naar beneden. Daar ergens ver weg lag onze bestemming van vandaag. Ik wist dat ik het wilde proberen.
Die controle moest ik los laten.
Plots kon ik het, het was een ongelooflijk gevoel van vrijheid. Het gaf me vleugels. Nee, die benen waren nog stijf en die blaren deden nog pijn, maar die vleugels kwamen van binnen, die reikten veel verder en vlogen veel hoger dan 4167 m.
Toubkal en ik, we begrepen elkaar!
More Morocco on
